Wat een leuke goede baan had ik als directeur van een grote organisatie. Met veel liefde en passie was ik betrokken op de opdracht. Ik genoot van het bouwen met collega’s aan het beste onderwijs denkbaar. Omdat ik in alle verschillende rollen had gewerkt wist ik goed waar ik over sprak. Men waardeerde mijn betrokkenheid, inspiratie, ontwikkelingsgerichtheid en verbindingskracht. Toch merkte ik steeds meer onrust, en merkte dat ik steeds meer tegen zaken aanliep. Hoe kwam het toch dat ik steeds meer ging mopperen? Het leek wel een ‘muur van kauwgom’, je komt er niet doorheen en het blijft ook nog aan je plakken.
Na het volgen van een mooi leiderschapsprogramma durfde ik het aan om een coach te zoeken. Ik ben eigenlijk meer een zelf-bouwer; ‘wanneer het minder goed lukt, ga ik gewoon wat harder werken’. Deze strategie was lang succesvol, maar natuurlijk wist ik al langer dat dit niet de meest effectieve voor de langere termijn was. Ik herinnerde mij Ester van langer geleden. Spannend… durfde ik het aan om haar op te zoeken en naast mij te zetten om met mij mee te kijken en te spiegelen?
Na een verdiepende kennismaking waarin er een diepe connectie volgde eerst een sessie met een familieopstelling. Daarin werd mij heel duidelijk dat ieder in het systeem een eigen plek mag hebben, en dat ik daar niet de ‘drager’ van hoef te zijn. Dat gaf ruimte!
De volgende sessie was met gekleurde cirkels op de vloer. ‘Ga eens staan op de plek van je organisatie? Wat voel je daar?’ ‘En wanneer je op de volgende kleur gaat staan, buiten je organisatie? Laat het op je inwerken. Hoe voelt dat voor jou? Na een aantal kleuren cirkels en voelen was mij meer helder dan ooit; het voelen van zwaarte en lichtheid gaf een duidelijk beeld; het was tijd voor een volgende stap!
De keuze was gemaakt; mijn plek in de organisatie paste niet meer bij wat voor mij passend was. Ik had alles wat ik kon geven gebracht. Natuurlijk had ik langer kunnen blijven, maar dan had ik meer energie verbruikt dan wat ik in mij had. Het risico van opbranden loerde om de hoek. Het past niet bij mij om als in een soort van ‘convenience’ te blijven in een plek waar ik niet maximaal van waarde kan zijn.
Dan volgt de stap om dit concreet te maken; wat is dat superspannend zeg. Tegen collega’s waar je superfijn mee werkt zeggen dat je ermee gaat stoppen. Verbazing, verdriet, teleurstelling. De vraag; ‘Wat ga je dan doen?’ Dat was voor mij niet helder, en dat maakt het voor werkomgeving ook bijzonder. Maar ook merkte ik bewondering; het gebeurt niet vaak dat er gekozen wordt voor het blijven bij de eigen waarden en daar keuzes in te maken. Ook thuis werd het spannend gevonden- ‘Ja maar, we hebben net een verbouwing achter de rug, hoe gaan we dat dan allemaal doen? ‘ Wanneer ik stop met deze baan, betekent dat toch niet dat ik geen inkomen kan genereren? Deze reacties maakten mij helder dat blijkbaar blijven in een zekerheid voor velen een belangrijke waarde is, hoger dan doen waar je passie ligt. Natuurlijk vond ik het ook bere-spannend, maar dit was voor mij geen belemmering om dit pad te gaan.
Inmiddels ben ik een aantal jaren verder. Twee weken na het afronden, afhechten en overdragen van mijn mooie baan had ik een prachtig volgend pad gevonden. Mijn droom was en is bij te dragen aan leiderschap wat de wereld een beetje beter maakt. Leiders te ondersteunen in goede volgende stappen te zetten vanuit het moreel kompas. Durven besluiten te nemen die passen bij het gevoel, in plaats van bij protocollen of het systeem. Op zo’n manier dat iedereen erbij mag horen, en ieders waarde, achtergrond, kwaliteit en talent telt. Ik zit helemaal in mijn goede energie. Dank je wel, Ester, voor het maken van ruimte om mij beter te laten voelen.
Hoe is het met jou?
hartegroet,
Monique
